Zapach, który opada.
Jest błogosławieństwo zmęczenia – drzewa, które zawsze choruje.
Gałęzie uginają się pod ciężarem czasu, który powraca i dojrzewa,
a ziemia przyjmuje jak szorstka poduszka
owoce pamięci, która nie zna wstydu.
Każdy krok zapada się w swoją prawdę,
między palcami trzymam brzoskwinię, wciąż ciepłą od słońca.
Je cienka skórka pęka, ustępuje,
moje usta wypełniają płynny miód i korzeń.
To kęs, który smakuje błotem,
sokiem deszczu i brudnymi dłońmi.
Nie ma już żadnego dystansu między tym, co spada,
a tym, co zostaje na skórze.
Pamięć karmi
ten oddech, który pachnie domem.
Ostatecznie nawet świetlik, który zagubił się w tych ciepłych nocach,
był formą miłości.
A tamten ogród jej odpowiedział —
tak samo, jak odpowiedział mojemu zmęczonemu i bezużytecznemu milczeniu.
Ponieważ dłonie są brudne od błota.
A może właśnie błoto jest życiem.
RODZINA ZAPACHOWA: CHYPRE / OWOCOWA
NUTY GŁOWY: dojrzała brzoskwinia, akord deszczu, liście fiołka, kolendra
NUTY SERCA: osmantus, akord błota, balsam gurjun, jaśmin
NUTY BAZY: paczula, mech dębowy, piżmo, liście tytoniu
